Otyłość wraz z innymi chorobami cywilizacyjnymi wiedzie prym wśród najczęściej występujących problemów zdrowotnych. Profilaktyka otyłości wydaje się być ważnym zadaniem stojącym przed współczesną medycyną. Główną przyczyną otyłości są niewłaściwe nawyki żywieniowe, w tym przede wszystkim nadmierna podaż energii współwystępująca ze zbyt niską aktywnością fizyczną. Ale czy są to jedyne czynniki ryzyka?
Norwescy badacze postanowili sprawdzić czy postrzeganie siebie jako osoby o nadmiernej masie ciała w okresie adolescencji może doprowadzić do wystąpienia nadmiernej masy ciała w okresie wczesnej dorosłości i czy jest to w jakiś sposób moderowane przez aktywność fizyczną.
W badaniu wzięło udział 1196 osób charakteryzujących się prawidłową masą ciała w wieku od 13 do 19 lat. Grupę tę ponownie przebadano po 11 latach. Do oceny stanu odżywienia wykorzystano wskaźnik masy ciała BMI oraz obwód talii. Opinię na temat posiadanej masy ciała mierzono z wykorzystaniem kwestionariusza, w którym osoba badana miała za zadanie przyporządkować się do jednej z pięciu kategorii: bardzo gruba, pulchna, mniej więcej taka sama jak inni, szczupła lub bardzo szczupła. Osoby określające się jako bardzo grube i pulchne były przedmiotem badania. Aktywność fizyczną mierzono za pomocą kwestionariusza WHO HBSC, gdzie badany miał za zadanie określić częstotliwość uprawiania aktywności fizycznej.
W badaniu wykazano, że osoby, które postrzegały siebie jako posiadające nadmierną masę ciała w większym stopniu zwiększyły swoją masę ciała we wczesnej dorosłości w porównaniu z grupą, która pierwotnie określała swoją masę ciała jako prawidłową. Różnica w BMI wyniosła 0,66 jednostki a w obwodzie talii 3,46 cm. Dodatkowo wykazano, że aktywność fizyczna nie miała wpływu na tę zależność.
Otrzymane wyniki sugerują, że koncentracja na zdrowiu i prawidłowym obrazie ciała może przynieść korzystne rezultaty w profilaktyce otyłości. Dlatego powinniśmy uczyć przyszłe pokolenia, aby doceniały swoje ciało za to co potrafi, a nie jak wygląda.
Autor: 