Już starożytni Egipcjanie, Grecy i Rzymianie, znali pory, uprawiali te warzywa i uważali je za bardzo pożywne i zdrowe. Dzisiejsza nauka ustaliła szereg korzyści dla organizmu człowieka, płynących ze spożycia porów
Pory należą do dwuletnich roślin zielnych z podrodziny cebuli. Za ojczyznę pora uważa się Azję Zachodnią, skąd roślina dotarła w region Morza Śródziemnego. Obecnie uprawia się ją w Ameryce Północnej i Europie. Największym światowym dostawcą porów jest Francja.
Poprzeczny przekrój pędu
W Polsce por jest uprawiany na całym terytorium kraju, a pod względem popularności ustępuje mu jedynie cebula i czosnek. Smak pora jest delikatniejszy niż cebuli, przyrządza się je w specjalny sposób. Potrawą nadaje delikatny, lekko słodki aromat.
Najciekawszą i unikalną właściwością porów jest zdolność do magazynowania kwasu askorbinowego w bialej części rośliny. Żadna inna znan roślina nie ma takich właściwości. Poza tym pory posiadają wysoką zawartość wapnia, fosforu, żelaza, magnezu i siarki. Ponadto, ze względu na dużą ilość soli potasowych, pory mają działanie moczopędne i są również przydatne w przypadku szkorbutu, otyłości, reumatyzmu i dny moczanowej.
Zaleca się też ich spożywanie w przypadku poważnego przepracowania i zmęczenia psychicznego lub fizycznego. Por jest w stanie zwiększyć apetyt, poprawić czynność wątroby i pozytywnie wpłynąć na przewód pokarmowy. Jednak surowe pory nie są zalecane dla ludzi w przypadku chorób zapalnych żołądka, a także dwunastnicy.
